یه استاد داریم، نمونه ست!
مدرکشو از UCL انگلستان گرفته، تقریبآ تمام عمرشو اونجا بوده. انگلیسی رو بهتر از فارسی صحبت می کنه. به قول خودش هیچ عرقی به ایران به عنوان وطن نداره، اما.
برگشته. برگشته که به عنوان یک مسلمون ، به یک کشور اسلامی خدمت کنه.
اما سیستم اینجا، سوء مدیریت، بی عدالتی، رانت بازی و بخور بخور ناامیدش کرده، انگار، می خواد ول کنه بره.
میگه بودجه نمی دن، پروژه 75 میلیونی رو 20 میلیون بودجه دادن، ازجیب که نمی تونم بذارم، از دهن زن و بچم که نمی تونم بگیرم بذارم برای پروژه!
برمی گردم همون جا، بی دغذغه کارمو انجام می دم که بعد اخبار ایران بگه: «یک دانشمند ایرانی در انگلستان موفق شد »! (با شدت بخونید!)
میگه تا وقتی اونجایی تحویلت می گیرن، وقتی میای که به ک خدمت کنی ، میگن چرا اومدی؟! به جای اینکه اون هایی که خارج موندن رو لعن و نفرین کنن و اوناییکه برگشتن رو تشویق، درست برعکسه.
راس میگه. راست می گه بنده خدا!
استاد! حق با شماست!
راه طولانیه، خسته شدن داره، اما خون ها برای این راه ریخته شده، شهید علی محمدی ها، شهریاری ها،
خون دل ها خورده شده، دکتر حسابی ها
هدفی که به خاطرش جایگاه فوق العاده ای که داشتی رو ول کردی و اومدی ایران، خیلی مقدسه. خیلی! دست کمش نگیر!
پی نوشت: لینک زیر فوق العادست، انگار آقا داره برای استادم صحبت می کنه.
http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=34703
حضرت آقا یک تنه ایستاده، خدایا سایشو بر سرمون حفظ کن!
درباره این سایت